"Get over it!", zei ik tegen mezelf. Waarmee ik mezelf probeerde te overtuigen om mijn panische angst voor de Kinepolis te overwinnen. Een angst die eigenlijk geen angst is, maar een pijnlijk besef dat ik zowat de meest geïrriteerde klootzak moet zijn die op deze fucking aardkloot rondloopt.
Weet u, het begint altijd met popcorn. Dat soort klootjesvolk dat altijd ostentatief komt showen dat ze de Delhaize voor sluitingstijd nét niet meer gehaald hebben. Bijgevolg moet er ook een halve liter cola opgeslurpt worden. Liefst niet te snel want dat zou wel eens voor een indigestie kunnen zorgen. Daarna volgt het settling-ritueel. Meestal bestaat dat uit: schoenen uit en niet zo welriekende voeten op de kopsteun van iemand anders. "Zo wijs dat dat is meneer". De bende - anders zo onafhankelijke - tienerkutjes twee rijen verder besluit krak hetzelfde te doen. Urgh.
Maar kijk. Het moet gezegd worden dat de hierboven zo gehate cinemaketen schijnbaar toch rekening lijkt te houden met cynische oudjes zoals ondergetekende. Al is het maar door de lichten te doven en een reclameblok van een kwartier door de maag te splitsen. En net op het moment dat je tegen jezelf fluistert "eindelijk rust" ... wel dan gaan de lichten terug aan. Kwestie van iedereen die wél nog eten kon halen voor sluitingsuur maar te lang moest wachten aan de kassa waardoor het kokkerellen een kwartier uitliep, toch nog een kans te geven om zich volgens de gebruikelijke rituelen te nestelen in de pluchen zetels.
Ondertussen knijp je de ogen dicht en wacht je geduldig op datgene wat waarschijnlijk als meest ironische dood zou kunnen doorgaan. Een stem vat aan: "Welke idioot betaalt er nu om naar een film te kijken, terwijl je het gratis thuis kan kijken?" Opeens wordt het stil in de zaal. "You and you! And especially you!!!" Gebulder, quoi.
Weet u, het begint altijd met popcorn. Dat soort klootjesvolk dat altijd ostentatief komt showen dat ze de Delhaize voor sluitingstijd nét niet meer gehaald hebben. Bijgevolg moet er ook een halve liter cola opgeslurpt worden. Liefst niet te snel want dat zou wel eens voor een indigestie kunnen zorgen. Daarna volgt het settling-ritueel. Meestal bestaat dat uit: schoenen uit en niet zo welriekende voeten op de kopsteun van iemand anders. "Zo wijs dat dat is meneer". De bende - anders zo onafhankelijke - tienerkutjes twee rijen verder besluit krak hetzelfde te doen. Urgh.
Maar kijk. Het moet gezegd worden dat de hierboven zo gehate cinemaketen schijnbaar toch rekening lijkt te houden met cynische oudjes zoals ondergetekende. Al is het maar door de lichten te doven en een reclameblok van een kwartier door de maag te splitsen. En net op het moment dat je tegen jezelf fluistert "eindelijk rust" ... wel dan gaan de lichten terug aan. Kwestie van iedereen die wél nog eten kon halen voor sluitingsuur maar te lang moest wachten aan de kassa waardoor het kokkerellen een kwartier uitliep, toch nog een kans te geven om zich volgens de gebruikelijke rituelen te nestelen in de pluchen zetels.
Ondertussen knijp je de ogen dicht en wacht je geduldig op datgene wat waarschijnlijk als meest ironische dood zou kunnen doorgaan. Een stem vat aan: "Welke idioot betaalt er nu om naar een film te kijken, terwijl je het gratis thuis kan kijken?" Opeens wordt het stil in de zaal. "You and you! And especially you!!!" Gebulder, quoi.
Op de rij achter mij hoor ik iemand het mopje uitleggen. Dat zit dan voor de tweede keer op rij goed fout. NOOIT EEN MOPJE UITLEGGEN. En zo gaat dat eigenlijk anderhalf uur door.
2 opmerkingen:
één woord: siniscoop. nooit volk. naast het station van st niklaas.
je vergeet nog de hyperkinetische kinderen te vermelden die continu op hun armleuning zitten te kloppen...
Dat invoeren van vaste plaatsen heeft het er zelfs niet beter op gemaakt!
Dat het maar snel terug school wordt voor die pubers
Een reactie posten